ห่วงคล้องคอ

ประเภทสำนวน

"ห่วงคล้องคอ" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า มีลักษณะเป็นการเปรียบเทียบที่ต้องตีความเพิ่มเติม ไม่ใช่คำสอนโดยตรงหรือสำนวนที่มีความหมายเฉพาะแบบแปลตรงตัวไม่ได้

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้เปรียบเทียบภาระหน้าที่หรือความรับผิดชอบที่หนักหน่วงว่าเหมือนกับการมีห่วงหรือเครื่องพันธนาการคล้องคออยู่ ทำให้รู้สึกถูกผูกมัด ไม่เป็นอิสระ หรือมีความลำบากในการดำเนินชีวิต ซึ่งหากต้องแบกรับไว้เป็นเวลานานก็จะยิ่งรู้สึกหนักและเหนื่อยล้า

ตัวอย่างการใช้สำนวน "ห่วงคล้องคอ" ในประโยค

• เขาอยากไปเที่ยวต่างประเทศมานาน แต่ก็มีห่วงคล้องคอคือลูกเล็กๆ สามคนที่ยังต้องดูแลอย่างใกล้ชิด
• ที่จริงฉันอยากลาออกไปทำธุรกิจส่วนตัวนานแล้ว แต่ยังมีห่วงคล้องคอเรื่องหนี้สินที่ต้องผ่อนบ้านอีกหลายปี

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี