หาเลี้ยงชีพด้วยความลำบากยากแค้นพอประทังชีวิตไปวันหนึ่ง ๆ
ประเภทสำนวน
"หาเช้ากินค่ำ" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นวลีเฉพาะที่มีความหมายพิเศษ ไม่สามารถแปลความหมายได้ตรงตัวทุกคำ ต้องเข้าใจความหมายเฉพาะที่ใช้ในภาษาไทย
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้หมายถึงการประกอบอาชีพหรือทำมาหากินในลักษณะที่ได้มาเพียงพอสำหรับการดำรงชีพในแต่ละวัน ไม่มีเหลือเก็บ โดยมีที่มาจากวิถีชีวิตดั้งเดิมของคนไทยที่ต้องออกไปหาอาหารหรือทำงานตั้งแต่เช้า เพื่อให้มีกินในตอนเย็น สะท้อนการใช้ชีวิตแบบพอมีพอกิน ไม่ฟุ่มเฟือย แต่ก็ไม่มั่งคั่ง
ตัวอย่างการใช้สำนวน "หาเช้ากินค่ำ" ในประโยค
- พ่อค้าขายผักในตลาดส่วนใหญ่เป็นคนหาเช้ากินค่ำ ต้องขายให้หมดในแต่ละวันไม่มีเงินเก็บ
- ชีวิตของชาวประมงพื้นบ้านเป็นชีวิตแบบหาเช้ากินค่ำ วันไหนออกเรือไม่ได้ก็จะไม่มีรายได้
- ถึงแม้จะเป็นคนหาเช้ากินค่ำ แต่เขาก็มีความสุขกับชีวิตที่เรียบง่าย
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
