คนที่หวงแหนสิ่งที่ตนเองกินหรือใช้ไม่ได้ แต่ไม่ยอมให้คนอื่นกินหรือใช้
หมาในรางหญ้า ก็ว่า
ประเภทสำนวน
"หมาหวงราง" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นการเปรียบเปรยลักษณะนิสัยของคนที่ไม่ยอมให้คนอื่นได้ประโยชน์ แม้ตนเองจะไม่ได้ใช้ประโยชน์นั้นก็ตาม จึงเข้าข่ายเป็นคำพังเพย เพราะมีลักษณะเปรียบเทียบพฤติกรรมมนุษย์กับสุนัขที่หวงอาหาร แต่มีความหมายแฝงที่ต้องตีความเพิ่มเติม
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้เปรียบเทียบกับพฤติกรรมของสุนัขที่มักจะหวงรางหรือภาชนะใส่อาหารของตน แม้ว่าอาหารในรางจะหมดแล้วหรือตนเองอิ่มแล้วก็ตาม ก็ยังไม่ยอมให้สุนัขตัวอื่นเข้ามากิน สะท้อนให้เห็นถึงความเห็นแก่ตัวและความตระหนี่ของผู้ที่ไม่ยอมแบ่งปันสิ่งที่ตนมีให้แก่ผู้อื่น แม้ว่าตนเองจะไม่ได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นแล้วก็ตาม
ตัวอย่างการใช้สำนวน "หมาหวงราง" ในประโยค
- เธอไม่ใช้เอกสารพวกนี้แล้ว แต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นยืมไปถ่ายเอกสาร ทำตัวหมาหวงรางแท้ๆ
- แม้จะไม่ได้คบกับเขาแล้ว แต่พอเห็นเขาจะมีแฟนใหม่ก็คอยขัดขวาง นี่มันหมาหวงรางชัดๆ
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
