พอลืมตาอ้าปาก

ประเภทสำนวน

"พอลืมตาอ้าปาก" จัดว่าเป็น สุภาษิต เพราะว่า เป็นถ้อยคำที่ให้คำสอนหรือข้อคิดโดยตรง มีความหมายที่เข้าใจได้ทันที โดยสื่อถึงการเริ่มต้นชีวิตหรือเริ่มทำมาหากินตั้งแต่เยาว์วัย

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้หมายถึง การเริ่มรู้ความ เริ่มเป็นตัวของตัวเอง เริ่มทำมาหากิน ตั้งแต่ยังเด็ก โดยอุปมาว่าเมื่อเด็กทารกเริ่มลืมตาดูโลก เริ่มพูดได้ ก็ต้องเริ่มต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด เป็นการสะท้อนภาพสังคมที่ผู้คนต้องทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย

ตัวอย่างการใช้สำนวน "พอลืมตาอ้าปาก" ในประโยค

• พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเล็ก เขาจึงต้องพอลืมตาอ้าปากก็ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพด้วยตนเอง
• เด็กในชนบทหลายคนต้องพอลืมตาอ้าปากก็ช่วยพ่อแม่ทำงานในไร่นา
• สมัยก่อนเด็กไทยพอลืมตาอ้าปากก็ต้องออกมาช่วยครอบครัวทำมาหากิน ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเหมือนเด็กยุคปัจจุบัน

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี