กินน้ำพริกก้นถ้วย

ประเภทสำนวน

"กินน้ำพริกก้นถ้วย" จัดว่าเป็น สำนวนไทย เพราะว่า เป็นวลีที่มีความหมายเฉพาะ ไม่สามารถแปลความหมายตรงตัวได้ จะต้องทราบความหมายพิเศษที่กำหนดไว้ ไม่ได้เป็นคำสอนโดยตรงเหมือนสุภาษิต และไม่ได้เป็นการเปรียบเทียบแบบคำพังเพย

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้หมายถึง การได้รับส่วนแบ่งหรือผลประโยชน์เพียงเล็กน้อย หรือได้รับส่วนที่เหลือสุดท้าย อาจหมายถึงการได้รับโอกาสหรือส่วนแบ่งน้อยที่สุดเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ที่มาของสำนวนมาจากการกินอาหารร่วมกัน โดยคนที่มากินทีหลังมักจะเหลือแค่น้ำพริกก้นถ้วย ซึ่งเป็นส่วนที่เหลือน้อยนิดและไม่ค่อยดี

ตัวอย่างการใช้สำนวน "กินน้ำพริกก้นถ้วย" ในประโยค

• น้องคนเล็กมักจะได้เสื้อผ้าเก่าๆ จากพี่ๆ มาใส่ต่อ เรียกว่าต้องกินน้ำพริกก้นถ้วยมาตลอดชีวิต
• พนักงานที่เข้ามาทำงานทีหลังในช่วงปลายปี มักจะได้โบนัสกินน้ำพริกก้นถ้วย ไม่เต็มเหมือนคนอื่น

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี