โง่แกมหยิ่ง

ประเภทสำนวน

"โง่แกมหยิ่ง" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นข้อความเปรียบเทียบลักษณะนิสัยของคนที่มีทั้งความโง่เขลาและความหยิ่งยโสในตัวเดียวกัน มีความหมายแฝงเชิงตำหนิพฤติกรรม ต้องตีความเพิ่มเติม ไม่ใช่คำสอนโดยตรงเหมือนสุภาษิต และไม่ใช่วลีเฉพาะที่ต้องแปลความหมายพิเศษเหมือนสำนวนไทย

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

คำพังเพยนี้หมายถึง คนที่มีลักษณะนิสัยทั้งโง่เขลาและหยิ่งผยองอยู่ในคนเดียวกัน โดยความโง่คือการขาดความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้อง แต่กลับเป็นคนที่ทะนงตน เชื่อมั่นในความคิดของตัวเองสูง ไม่ยอมรับฟังหรือเรียนรู้จากผู้อื่น เป็นลักษณะที่ถือว่าแย่ที่สุดเพราะเป็นบุคคลที่ขาดปัญญาแต่กลับไม่รู้ตัวและไม่ยอมรับ

ตัวอย่างการใช้สำนวน "โง่แกมหยิ่ง" ในประโยค

• เขาเป็นคนที่โง่แกมหยิ่ง แม้จะไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับปฏิเสธคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ
• นักศึกษาคนนั้นโง่แกมหยิ่ง แม้จะทำข้อสอบได้คะแนนแย่ แต่ยังเถียงอาจารย์ว่าคำตอบของตนถูกต้อง
• พฤติกรรมโง่แกมหยิ่งของเขาทำให้ไม่มีใครอยากร่วมงานด้วย เพราะทั้งไม่มีความรู้และไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี