แผ่สองสลึง

ประเภทสำนวน

"แผ่สองสลึง" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นข้อความที่เปรียบเปรย มีความหมายแฝงที่ต้องตีความ ไม่ได้สอนโดยตรงเหมือนสุภาษิต แต่เปรียบเทียบลักษณะของคนที่แสดงตัวเกินฐานะที่แท้จริง

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้เกี่ยวข้องกับค่าเงินในสมัยโบราณ โดย 'สองสลึง' เป็นเงินจำนวนเล็กน้อย (สลึงเป็นหน่วยเงินโบราณเท่ากับ 1/4 บาท) แต่กลับ 'แผ่' ออกไปให้ดูใหญ่โต เสมือนคนที่มีทรัพย์สินหรือฐานะน้อย แต่พยายามทำตัวหรือวางท่าให้คนอื่นเห็นว่าตนมีฐานะดี ร่ำรวยกว่าความเป็นจริง

ตัวอย่างการใช้สำนวน "แผ่สองสลึง" ในประโยค

• พวกวัยรุ่นสมัยนี้บางคนชอบแผ่สองสลึง ใช้โทรศัพท์หรูๆ แต่ต้องผ่อนเป็นปี กินมาม่าประทังชีวิต
• เขาชอบควักแผ่สองสลึงเวลาไปกินข้าวกับเพื่อนฝูง เลี้ยงทุกคนอย่างดี ทั้งที่ต้องหยิบยืมคนอื่นมาใช้จ่าย
• รถคันเล็กๆ แค่นี้ ทำไมต้องติดสปอยเลอร์กับล้อแพงๆ ด้วย ดูเหมือนแผ่สองสลึงชัดๆ

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี