อย่าละเลงขนมเบื้องด้วยปาก

ประเภทสำนวน

"อย่าละเลงขนมเบื้องด้วยปาก" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นคำเปรียบเทียบที่มีความหมายแฝง ต้องตีความเพิ่มเติม เปรียบพฤติกรรมการพูดมากกว่าทำ ไม่ใช่คำสอนโดยตรงอย่างสุภาษิต และไม่ใช่วลีเฉพาะที่ไม่สามารถแปลตรงตัวได้อย่างสำนวนไทย

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

คำพังเพยนี้มีที่มาจากการทำขนมเบื้อง ที่ผู้ทำต้องใช้มือละเลงแป้งให้กระจายบนกระทะร้อนเพื่อให้ขนมสุกทั่วและบางสม่ำเสมอ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ปากละเลงแป้ง จึงนำมาเปรียบกับคนที่ชอบพูดว่าจะทำโน่นทำนี่ แต่ไม่ลงมือทำจริงๆ หรือพูดมาก แต่ทำน้อย

ตัวอย่างการใช้สำนวน "อย่าละเลงขนมเบื้องด้วยปาก" ในประโยค

• พอมีงานก็บอกว่าจะช่วย แต่พอถึงเวลาจริงๆ ก็หายไป อย่าละเลงขนมเบื้องด้วยปาก ถ้าจะช่วยก็ลงมือทำจริงๆ สิ
• ผู้บริหารคนนี้ชอบประกาศนโยบายใหญ่โต แต่ไม่เคยมีแผนปฏิบัติการที่ชัดเจน ทีมงานจึงบ่นกันว่า 'อย่าละเลงขนมเบื้องด้วยปาก' อยากเห็นการทำงานจริงมากกว่าคำพูด

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี