คนที่หวงของที่ตนเองไม่มีสิทธิ์, คนที่กันท่าคนอื่นในสิ่งที่ตนใช้ประโยชน์ไม่ได้
ประเภทสำนวน
"หมาหวงก้าง" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นการเปรียบเปรยพฤติกรรมของคนที่มีลักษณะเฉพาะ ไม่ได้เป็นคำสอนโดยตรง แต่ต้องตีความเพิ่มเติม มีการเปรียบเทียบกับพฤติกรรมของสุนัขที่หวงก้างปลา
ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง
สำนวนนี้มีที่มาจากพฤติกรรมของสุนัขที่แม้ตัวเองจะกินก้างปลาไม่ได้ แต่ก็ไม่ยอมให้คนหรือสัตว์อื่นเข้าใกล้ก้างปลานั้น ใช้เปรียบเทียบกับคนที่ตนเองไม่ได้ใช้หรือไม่ได้รับประโยชน์จากสิ่งใด แต่ก็ไม่ยอมให้ผู้อื่นได้ใช้หรือได้รับประโยชน์จากสิ่งนั้นเช่นกัน มีลักษณะเห็นแก่ตัวและกีดกันผู้อื่น
ตัวอย่างการใช้สำนวน "หมาหวงก้าง" ในประโยค
- ทรัพย์สมบัติพวกนี้เธอก็ไม่ได้ใช้ ทำไมไม่ยอมให้น้องๆ ได้ใช้บ้าง เป็นหมาหวงก้างไปได้
- เขาไม่เคยเข้าไปดูแลที่ดินผืนนั้นเลย แต่พอมีคนอยากเช่าทำประโยชน์กลับปฏิเสธทันที นี่มันหมาหวงก้างชัดๆ
สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย
สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน
สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา
คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี
