ปากเหยี่ยวปากกา

ประเภทสำนวน

"ปากเหยี่ยวปากกา" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นการเปรียบเทียบลักษณะนิสัยหรือพฤติกรรมของคน ไม่ใช่คำสอนโดยตรงแบบสุภาษิต และมีความหมายที่ต้องตีความเพิ่มเติม

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

คำพังเพยนี้เปรียบเทียบระหว่างเหยี่ยวซึ่งเป็นนกที่มีปากแข็งแรงและกาที่มีปากเสียงดัง โดยใช้เปรียบกับคนที่พูดจาเฉียบขาด รุนแรง คมคาย ไม่ไว้หน้าใคร มักพูดตรงไปตรงมาจนบางครั้งทำให้ผู้ฟังรู้สึกเจ็บปวด เหมือนถูกจิกหรือจิกกัด

ตัวอย่างการใช้สำนวน "ปากเหยี่ยวปากกา" ในประโยค

• แม่บ้านคนนี้ปากเหยี่ยวปากกา พูดจาแสบๆ คันๆ จนลูกจ้างในบ้านอยู่ด้วยไม่ได้
• อย่าไปคบกับหญิงคนนั้นเลย เธอปากเหยี่ยวปากกา พูดจาไม่เกรงใจใคร เดี๋ยวจะมีเรื่องกระทบกระทั่งกัน

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี