ปากเปียกปากแฉะ

ประเภทสำนวน

"ปากเปียกปากแฉะ" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นการเปรียบเปรยลักษณะนิสัยของคนที่ชอบพูดมาก พูดไม่หยุด โดยใช้ลักษณะทางกายภาพเป็นการเปรียบเทียบ ไม่ได้เป็นคำสอนโดยตรงเหมือนสุภาษิต และไม่ใช่สำนวนเฉพาะที่แปลตรงตัวไม่ได้

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้มาจากลักษณะของคนพูดมากจนปากไม่แห้ง ปากเปียกชุ่มตลอดเวลา เปรียบเปรยถึงคนที่พูดไม่หยุด พูดมาก หรือชอบนินทาคนอื่นอยู่เสมอ ใช้ในความหมายเชิงตำหนิหรือล้อเลียนลักษณะนิสัยคนที่ชอบพูด

ตัวอย่างการใช้สำนวน "ปากเปียกปากแฉะ" ในประโยค

• แม่ค้าคนนั้นปากเปียกปากแฉะ พูดไม่หยุดตั้งแต่เช้ายันเย็น ขายของไปด้วยเล่าเรื่องชาวบ้านไปด้วย
• พี่สาวฉันปากเปียกปากแฉะ เล่าเรื่องละครให้ฟังทั้งวัน จนฉันต้องหนีไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี