ปากปลาร้า

ประเภทสำนวน

"ปากปลาร้า" จัดว่าเป็น คำพังเพย เพราะว่า เป็นการเปรียบเปรยพฤติกรรมของคนที่ชอบพูดจาไม่สุภาพ พูดคำหยาบ ใช้ถ้อยคำไม่ไพเราะ มีลักษณะเป็นการเปรียบเทียบที่ต้องตีความเพิ่มเติม ไม่ใช่คำสอนโดยตรง

ที่มาและแนวคิดเบื้องหลัง

สำนวนนี้เปรียบเทียบการพูดจาหยาบคายกับปลาร้าที่มีกลิ่นแรง รสจัด เผ็ด และเค็ม เหมือนคนที่พูดจาไม่ไพเราะ พูดจาเผ็ดร้อน หยาบคาย ทำให้ผู้ฟังรู้สึกไม่พอใจ หรือเจ็บปวดจากคำพูดนั้น

ตัวอย่างการใช้สำนวน "ปากปลาร้า" ในประโยค

• เขาเป็นคนปากปลาร้า พูดจาไม่เพราะหู ทำให้คนไม่อยากคบหา
• ถึงแม้เธอจะเป็นคนปากปลาร้า แต่จิตใจเธอดีมาก ชอบช่วยเหลือคนอื่นเสมอ
• พี่เขยของฉันเป็นคนปากปลาร้า ชอบพูดจาหยาบคาย ทำให้หลายคนเข้าใจผิดว่าเป็นคนไม่ดี

สรุปและทบทวนเรื่อง สำนวน สุภาษิต และคำพังเพย

สุภาษิต และคำพังเพย จัดเป็น "สำนวน" ด้วยกันทั้งคู่ เพราะมีความหมายในเชิงเปรียบเทียบ และเป็นถ้อยคำที่ใช้สืบเนื่องกันมานาน

สุภาษิต เป็นถ้อยคำที่มักใช้คำสั้น ๆ กะทัดรัดแต่มีความหมายลึกซึ้ง มีสัมผัสคล้องจอง ส่วนใหญ่สุภาษิตที่ใช้ในสังคมไทยมักมีที่มาจากคำสอนทางพุทธศาสนา

คำพังเพย เป็นถ้อยคำที่ให้ข้อคิด โดยกล่าวถึงพฤติกรรมหรือธรรมชาติรอบตัว ส่วนมากมักเป็นถ้อยคำที่เป็นข้อสรุปการกระทำหรือพฤติกรรมทั่วไป อาจมีที่มาจากนิทาน ตำนาน วรรณคดี